Gisteren gingen we samen met het derde leerjaar op schooluitstap naar de markt. Op die manier konden de leerlingen ontdekken wat er allemaal op de markt te verkrijgen was en werd er ook een link met de rekenlessen gemaakt, zoals het betalen en terugkrijgen van geld (werd ons van tevoren gezegd). We gingen met de bus naar de markt en wij mochten mee als extra begeleiding. We begrepen dit maar al te goed want uit ervaring weten we ondertussen al dat het derde heel druk is en moeite heeft met luisteren naar de leerkracht in kwestie.
In tegenstelling tot bij ons, werd de uitstap hier helemaal niet voorbereid. Er werden korte afspraken gemaakt en dat was het. Op de markt zelf liepen we gewoon wat rond en konden de leerlingen er wat kopen indien ze wilden.(vele kinderen moesten groenten kopen voor hun moeder) Het viel me op dat ook de leerkrachten ondertussen hun boodschappen deden. Op die momenten werden de leerlingen dus niet in het oog gehouden en ging iedereen gewoon zijn gangetje. Extra uitleg werd er op de markt niet gegeven door de leerkracht. Wanneer de leerlingen terug op school kwamen, mochten ze nog even wat drinken en eten, daarna werd gewoon een volgende les gegeven. De markt kwam niet meer ter sprake. Ach ja, ondertussen hebben wij de markt nu ook eens van dichtbij gezien! :) In de namiddag hadden we ook onze bezigheid. Zo maakten we een 100-veld, omdat we merken dat de leerlingen dit nog goed kunnen gebruiken als ondersteuning bij hun wiskundeoefeningen. Dit is jammer genoeg niet in elke klas aanwezig, dus daar zorgden wij voor! We maakten samen ook 30 klein klokjes. Er werd ons verteld dat het kloklezen voor de kinderen nog steeds heel moeilijk is. Op school merkten we op dat er in geen enkele klas een klok ophangt. Wanneer deze lessen gegeven worden, worden de klokken op bord getekend en de leerlingen nemen deze over in hun boek. Het leek ons handiger om deze oefeningen echt te kunnen uitvoeren met een klok in onze handen, dus wij vonden op deze manier een oplossing. De foto's hiervan vind je ook terug bij mijn afbeeldingen! Nu even rusten, want morgen vertrekken we op 3-daagse naar de Fredberg door de jungle. Vele foto's en verhalen volgen nog! :)
0 Reacties
Onze eerste volledige week zit er al op hier in Suriname. Een klein verslagje kan bijgevolg niet ontbreken.
Ondertussen hebben we de tijd gehad om in elke klas eens een kijkje te nemen. Dat elke leerkracht een eigen manier van lesgeven heeft, is normaal. Alleen verschilt de aanpak hier enorm van klas tot klas. Mijn hoogtepunt van deze week speelde zich af in klas 3A. Er was een vervanger aanwezig in de klas. Er werd mij gevraagd om een beetje ondersteuning te bieden. Uiteindelijk nam ik de klas over van haar en ik merkte dat ze me daar heel dankbaar om was. Opnieuw waren de leerlingen heel rumoerig en wist de leerkracht er geen blijf mee. Ik begon rustig in mijn handen te klappen. Tot mijn grote verbazing deed echt élke leerling mee met mij. Ze werden stil en deden me na. Ik verzon enkele ritmische oefeningen en de leerlingen hingen als het ware aan mijn lippen. Nadien vroeg ik om in stilte op hun stoel te gaan zitten en de schrijfoefening af te werken. Ik ging rond en beloonde de leerlingen met een smiley in hun schrift wanneer ze het goed deden. Dit werkte maar al te goed! Als beloning sloot ik de les af met een liedje. Heerlijk was dat gevoel. De leerlingen deden goed mee en hadden iets bereikt deze les, mede dankzij mij. Alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik ook heel wat warme knuffels en glimlachjes van de leerlingen toen ze naar huis vertrokken. Ze waren enthousiast en riepen luid 'tot morgen, juf!'. Puur genieten! Dit weekend hielden we het rustig. Jammer maar helaas waren het ook regenachtige dagen. Niet bepaald het moment om even te zonnen op ons terras dus. Op zaterdagavond gingen we naar het centrum van Paramaribo. We genoten er van een cocktail en een lekkere maaltijd in 't Vat en sloten er onze avond af met een wijntje in de bar. Gezellig en opnieuw helemaal niet duur. Dat we er terug zullen komen is een feit! Volgend weekend staat er meer op onze planning. Op vrijdag vertrekt onze 3-daagse trip naar de Fredberg, waar we zullen wandelen in de jungle en in een hangmat zullen slapen op de top van de berg. Iets om naar uit te kijken!! Nu met z'n tweetjes onze lessen aan het voorbereiden, want morgen vliegen we er officieel in! Juf Silke is er klaar voor! Onze eerste dag aanwezig op onze stageschool, en al zoveel te vertellen. Ik zal maar beginnen bij het begin.
Het is zo dat de lessen hier beginnen om 7u45. Voor de kleuters eindigt een schooldag om 12u, voor de eerste graad om 12u30 en voor de tweede en derde graad eindigt deze om 13u. Men past het systeem toe zoals in Nederland, dus men werkt met groepen. Het eerste leerjaar zoals wij het kennen staat gelijk aan groep 3, het zesde leerjaar staat gelijk aan groep 8. We belden deze ochtend een taxi (juist ja, want onze fietsen moeten we nog in handen krijgen), die ons mooi om 7u35 afzette aan de schoolpoort. De kinderen waren direct enthousiast toen ze ons zagen en van de leerkrachten kregen we een warm welkom. Om 7u45 gingen alle kinderen per klas rond de vlaggenmast staan, die mooi staat te blinken in het midden van de speelplaats (alhoewel je het eigenlijk geen speelplaats kunt noemen, aangezien iedere leerkracht er gewoon te midden op parkeert met de auto, heel gek). Tijdens dit moment van stilte is er elke ochtend telkens één klas verantwoordelijk die de Surinaamse vlag omhoog mag hijsen, samen met de leerkracht. Ondertussen wordt er door alle leerlingen een lied gezongen en daarna vertrekken ze samen naar de klassen. De directrice van de school had met ons pas afgesproken om half 9 en al snel werd duidelijk waarom. Er waren heel wat leerlingen die te laat op school toekwamen. Zij werden allemaal tegengehouden bij het bureau van de directrice, waar ze een hele preek over zich heen kregen. Dit was voor ons goed verschieten. Ze blafte de kinderen echt af om het met deze woorden te zeggen. Roepen tegen de leerlingen is normaal, en dit in het bijzijn van de ouders. Leerlingen die wel vaker te laat komen, werden zonder pardon geschorst. De andere leerlingen mochten hun boekentas laten staan en kregen een taak toegewezen (zoals het onderhouden van de tuin). De glimlach verscheen terug op het gezicht van de directrice wanneer ze ons van harte verwelkomde in haar bureau. Daar spraken we af dat onze stage telkens van maandag tot en met donderdag zal lopen. Yes, op vrijdag zijn we vrij en kunnen we dus ook onze vele tripjes inplannen! Verder spraken we ook af dat wij ons tijdens deze stage vooral zullen richten op de onderbouw (1ste, 2de en 3de leerjaar), waarbij we vooral de rekenlessen op ons zullen nemen. Eerst en vooral omdat ook onze bachelorproef draait rond 'het welbevinden van de leerlingen van de onderbouw bevorderen door de implementatie van het activiteitsprincipe en het aanschouwelijkheidsprincipe (en dus ook het motivatieprincipe) binnen het vak rekenen'. Verder gaf ze ons ook aan dat zich bij die leeftijd nog heel veel problemen voordoen op gebied van wiskunde. (En stiekem ben ik heel blij, want jullie weten waarschijnlijk al dat wiskunde mijn lievelingsvak is, 3 vliegen in één klap dus!) Oh, voor ik het vergeet te zeggen; We zullen beide alleen voor de klas staan en dus niet aan co-teaching doen. Dit omdat ze onze hulp overal graag zoveel mogelijk willen en kunnen gebruiken. De klassen observeren... mijn mond viel soms letterlijk open. Klaar voor? hou je vast! We startten onze observatie in klas 1 (het eerste leerjaar). We gingen achteraan in de klas zitten en keken naar een juf die achter haar bureau op haar gsm zat te tokkelen terwijl de leerlingen oefeningen maakten. Heel normaal blijkbaar. Werkschriften zijn er niet, dus werken de kinderen in lijntjesschriftjes. Dit zorgt ervoor dat de leerlingen telkens de opgave en de volledige oefeningen in hun schrift moeten overnemen vooraleer ze kunnen beginnen met het invullen van de oefening. Als je dan bedenkt dat deze kinderen 7 jaar zijn, besef je dat hier heel veel tijd in kruipt. Ik ging rond en bekeek hun schriftjes om zo tot de vaststelling te komen dat de helft nog maar 3 woorden had overgeschreven. Om dan nog maar te zwijgen over de twee leerlingen die lagen te slapen met hun hoofd op de bank. Bij ons kan dit gewoonweg niet en zal de leerkracht er vast en zeker een opmerking over maken. Hier worden deze leerlingen gewoon aan hun lot over gelaten... heel jammer... En plots stonden we alleen voor de klas. De juf ging even weg en wij moesten ze maar even in het oog houden. Wat later kwam ze langs om ons mee te delen dat we mochten beginnen met de verbetering. Ik heb nog nooit deze woorden gebruikt, maar het is de moment nu: de klas stond werkelijk op stelten! De aanpak die wij in België gebruiken, werkt hier duidelijk (nog) niet. de leerlingen luisterden niet naar ons en antwoordden allen door elkaar. We probeerden de regel toe te passen om je hand op te steken wanneer je wil antwoorden of een vraag hebt... Bon, we hebben het toch geprobeerd :) Heel triest. Ons werd opgelegd om de antwoorden op het bord te schrijven, terwijl we wisten dat de helft nog bezig was met de oefening gewoon over te schrijven. En het toppunt... daarna verdwenen de schriftjes gewoon terug in de bank. Nakijken gebeurt hier niet door de juf. Hoe kan een kind dan leren uit fouten? Hoe kan de juf dan weten of de leerlingen het begrijpen? Of ze nood hebben aan extra uitleg? Na de pauze van een kwartiertje gingen we observeren in klas 2A. We hielden ons hart vast... We nestelden ons terug achteraan in de klas en ik kreeg meteen een heel ander gevoel. De juf was geduldig, had de leerlingen in de hand en er werd op een rustige manier geantwoord door de kinderen. Deze les taal werd gegeven zoals wij ze zouden geven. Het enige verschil is dat er opnieuw geen invulboeken zijn en dat alle opgaven eerst overgeschreven moeten worden door de leerlingen. Als je al deze verloren tijd optelt, schrik je je rot. Wat zou deze tijd handig ingevuld kunnen worden met extra uitleg of een leuk tussendoortje! De les was vroeger gedaan dan verwacht en de juf wist niet meteen wat nu te geven. Dan nog maar een extra oefeningetje overschrijven... Ik had direct de neiging om het over te nemen en even een leuk spelletje te spelen omtrent de klinkers en medeklinkers, het onderwerp van de les. Maar dat zit er bij hen niet in... Iets waar ik absoluut verandering in wil brengen! Als afsluiter van deze eerste schooldag gingen we een kijkje nemen in klas 3A. (dé klas waar de enige meester van deze school lesgeeft) Ik was zeer benieuwd naar zijn manier van lesgeven, maar dat enthousiasme ebde snel weg. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat het er zo aan toe ging: Om 11u45 vergezelden we de klas. De les schrijven ging net van start. 'Neem je boek op p.85 en schrijf deze tekst over.' Verder werd er niks aan toegevoegd. De leerlingen gingen aan de slag. Klaar? Dan steek je je schrift terug in je schooltas. Opnieuw geen controle door de leerkracht. Ik kan je verzekeren, de schriften staan vol met fouten. Wat leren ze dan? Goed, veel erger kon niet dacht ik. Over naar de volgende les! De leerlingen namen hun tekenboek en mochten, jawel, vrij tekenen. En dat voor de resterende tijd. Alsof dit nog niet genoeg was, ging de leerkracht vervolgens de klas uit. We keken even door de deur en hij stond een babbeltje te doen met een andere leerkracht. Normaal dus. De leerlingen waren niet onder controle te houden en hijzelf deed er niks aan, alsof dat normaal was. Een half uur voor einde pakte hij zijn spullen in en ging hij aan zijn bureau zitten terwijl hij op zijn gsm bezig was. En de leerlingen? Die kwamen vol trots hun tekenkunsten aan ons tonen. We gaven ze een glimlach, een compliment. We luisterden naar hen. Wanneer een leerling zijn kunstwerk aan de meester liet zien, stuurde hij hen terug naar hun plaats zonder één blik naar de tekening te werpen. Heel pijnlijk om te zien... Een eerste dag vol verwondering op alle mogelijke manieren. Ik kan zeker zeggen dat ik blij ben hier te zijn en ik ben heel benieuwd hoe ik hier verder mijn steentje(s) kan bijdragen. Dit allemaal gezegd zijnde, hopend dat jullie tot hier hebben verder gelezen, kan ik nu al beloven dat dit waarschijnlijk mijn langste blogbericht was! :) Na een lange vlucht en een taxirit van een uurtje, zijn we donderdagavond veilig aangekomen in ons huisje waar we de komende 3 maanden zullen verblijven. Dat het wennen was aan de temperaturen moet ik jullie niet vertellen. 30 graden, amaikes! We installeerden ons in het huis, en gingen nog snel de nodige boodschappen doen. We hebben geluk, de winkel ligt op het einde van de straat, en is elke dag open tot 21u. Lekker handig dus. Ons huisje is gelegen vlakbij de Hermitage Mall, een soort winkelcentrum waar een bankautomaat, wat klerenwinkels, een cinema en ook de Mcdonalds terug te vinden is. De typische Surinaamse gerechtjes vind je hier helaas niet terug...
De eerste twee dagen van deze onvergetelijke trip zaten al goed gevuld. We gingen langs bij het Ministerie van Openbare werken, waar we ons visum moesten verlengen om drie maand te kunnen verblijven in Suriname. Daar maakten we direct een blunder van formaat mee. Wij Belgen zijn dit warme weer natuurlijk niet gewoon, dus een rokje en een topje gecombineerd met sandalen leek ons de meest aangename kledij om naar daar te wandelen. Helaas werden we vriendelijk verzocht om terug naar buiten te gaan, en terug te komen in lange broek en T-shirt. Dus er zat voor ons niks anders op om in volle zon diezelfde wandeling te maken met lange broek. Dit is iets wat ons meteen opviel aan Suriname! Je merkt dat het in deze cultuur verwacht wordt (en normaal is) om een lange broek of dergelijke te dragen. Ook voor onze stage is dit verplicht, dus shoppen stond ook op de planning. En met succes! Onze kleerkast is wat lange, luchtige broeken rijker. Verder bezochten we ook het centrum van Paramaribo, de hoofdstad van Suriname. Hiervoor namen we de bus. Een leuk avontuur! Blanke mensen die de bus nemen in Suriname, komt blijkbaar niet veel voor. Velen lachten en waren verwonderd dat we geen taxi namen! Een busrit kost 1,25 SRD ofwel 16 cent. Geen geld dus, en toch wel voor herhaling vatbaar! In het centrum aangekomen, zochten we eerst wat informatie op omtrent alle tours die we kunnen doen, hier in Suriname. Meerdaagse trips naar de Fredberg, Bigi Pan,... staan zeker op onze planning! Als laatste bezochten we ook de Palmentuin, en gingen we iets eten bij de Zus & Zo. (voor de thuiskijkers onder ons; Jenny en Rosa waren niet aanwezig...) Dat het eten hier in Suriname goedkoper is dan bij ons, is duidelijk. Een warme maaltijd op restaurant kost amper 5 euro, een frisdrank 1,25 euro. Het smaakte enorm na een paar uurtjes in de warmte te stappen. Een leuke plek, waar we zeker terugkomen! Ondertussen namen we ook contact op met onze stageschool. Daar worden we maandag verwacht voor een eerste kennismaking. Verder is er nog niks concreet geregeld omtrent onze stage, maar ondertussen maken we ons hier al niet meer druk om. Dat is hier in Suriname wel de algemene sfeer. Alles op het gemak! En wachten... Yes, klaar voor vertrek!
Na het boeken van de vliegtickets, het aanvragen van een internationaal paspoort, het boeken van een huisje, de vele inentingen,... heb ik nu ook mijn visum in handen. De vele bezoekjes aan de Surinaamse ambassade in Brussel waren het dan toch waard! Dat de stress er nu is, ontken ik niet. Het komt steeds dichterbij en ik kan echt wel beginnen aftellen nu. Tegen vrienden en familie kan ik nu zeggen ''t zal waarschijnlijk tot na Suriname zijn! Tot in april hé'. Gek en toch zo normaal. Pas als ik zal landen in Suriname zal het besef er zijn. 3 maanden weg van huis, klaar om ondergedompeld te worden in de cultuur die er heerst in Suriname. Helemaal klaar voor mijn buitenlandse stage! |
AuteurSilke Van Gelderen Archieven |